litt att. Var til hovudkur tysdag og onsdag, og fekk immunsprøyte torsdag. Ikkje i særleg form, men veldig glad for at det no er pause fram til 12 november. Satsar sterkt på at pausen heldt fram etter den datoen og vert evigvarande (i den grad ein kan snakka om eva når det gjeld eit menneskeliv).
Bad om PET-scan på neste gjennomgangen, men det vart avvist fordi "det ikkje er behandlingsmessig relevant". Det at eg skal bli kreftfri er, i følge legen , totalt utenkjeleg, og derfor er det berre interessant å finna ut om kulane aukar eller minkar.
Det overraskar meg framleis at det er så viktig for dei å ta frå meg alt håp om å verta frisk. Sjølv om eg er sterk nok til å stå mot slike påstandar, merkar eg at det verkar negativt på meg, og eg må jobba ein del med å styrka optimismen. Akkurat no er eg veldig oppsatt på å verta heilt kreftfri, slik at eg kan gå tilbake å fortelja dei at dei
- Tok feil.
- Var dei viktigaste øydeleggjarane av håp og optimisme.
I morgon startar eg på jobb. Viktigaste framover no er å finna ein kvardagsrytme som sikrar at eg får gjennomført det eg ønsker utan at det vert opplevd som stress.
